Kinderverpleegkundige thuis ?

Wat doe je dan als kinderverpleegkundige thuis? Ben je dan een soort van oppas of nanny. Dit zijn toch wel de meest gestelde vragen over mijn prachtige vak. En eigenlijk is daar geen pasklaar antwoord op. Geen kind, geen dag, geen dienst, geen zorgvraag hetzelfde. ​ Ik zorg voor een kind in de eigen omgeving. Dat kan zijn bij het kind thuis, maar ook op het kinderdagverblijf, op school, bij de sportvereniging, op een feestje, bij opa en oma thuis en zelfs op vakantie. ​ Ik zorg voor kinderen die kortdurend, langdurig of chronisch ziek zijn. Ik zorg voor kinderen die kunnen genezen, maar ook voor kinderen die ongeneeslijk ziek zijn en palliatieve of terminale zorg nodig hebben. ​ Bij het ene kind kom ik binnen om even te kijken hoe het gaat en wat controles te doen gekoppeld aan een verpleegkundige handeling zoals bijvoorbeeld het inbrengen van een neus- maagsonde, katheteriseren, een wond verbinden of medicijnen toedienen. Vaak ben ik niet meer dan een half uur of een uur binnen. Dan zie ik dus vaak meerdere kindjes op een dag. ​ Er zijn ook kinderen die continue verpleegkundig toezicht nodig hebben. Dit kan bijvoorbeeld zijn omdat ze ernstig ziek zijn, ernstige epileptische aanvallen hebben, beademd worden of een tracheacanule hebben. Bij deze kinderen kom ik vaak meerdere uren aaneengesloten zorg verlenen. Om ouders te ontlasten van de intensieve zorg voor hun kind welke 24/7 doorgaat of om de zorg van ouders over te nemen als ze moeten werken, afspraken buiten de deur hebben of tijd of aandacht nodig hebben voor zichzelf, hun partner of het verdere gezin. Gedurende zo’n dag houd ik het kind en zijn/haar vitale gegevens nauwkeurig in de gaten. Vaak zijn deze kinderen aangesloten aan een saturatiemeter of monitor. Gedurende een dienst ondersteun ik het kind bij alle voorkomende verzorgende en verpleegkundige handelingen. Daarnaast is er vaak ook tijd voor gewone kinderdingen, passend bij het niveau van een kind. Bijvoorbeeld buiten spelen, schommelen, knutselen, een boekje lezen, knuffelen, liedjes zingen, een spelletje doen of een rondje wandelen. ​ Er zijn helaas ook kinderen die niet meer beter worden. Bij hen kom ik om samen met het kind, de ouders en het gezin de laatste periode zo goed en mooi als mogelijk te laten verlopen. Ik probeer altijd, maar zeker in deze fase van het ziekbed van een kind, zo goed mogelijk aan te sluiten bij kind en gezin. Wat past bij hen, wat willen ze graag nog doen samen, wat kan ik doen om eraan bij te dragen dat ze op een zo mooi mogelijke manier afscheid van elkaar kunnen nemen. Waarbij ik, samen met mijn collega’s dat deel van de zorg overneem dat ouders niet zelf kunnen of willen doen en waarbij we het comfort van het kind met elkaar zo goed mogelijk proberen te waarborgen. Dat brengt me bij de vraag die mij ook heel vaak gesteld wordt. Wat een zware en heftige baan heb jij, hoe houd je dit werk vol? ​ Het antwoord op die vraag is dat mijn werk, hoe indrukwekkend en intensief het soms ook is, ontzettend mooi is. Kinderen zijn bovenal de leukste patiënten die je je als verpleegkundige kunt wensen. De eerlijkheid, humor, fantasie en vaak ook de aanvaarding, strijdlust en het doorzettingsvermogen waarmee ze een ziekteproces in/aan gaan, zijn bewonderenswaardig. En natuurlijk wil niemand dat een kind zo’n strijd hoeft aan te gaan en al helemaal niet dat een kind zo’n strijd verliest. Maar als dat dan toch gebeurt, wil ik er graag een bijdrage aan leveren dat een kind op een zo waardig, kindvriendelijk, comfortabel mogelijke manier afscheid mag nemen en mag overlijden.