Kleine man
Als de nacht donker en stil is, kunnen jouw papa en mama eindelijk even slapen. Jij mooie, kleine man, jij kunt de slaap niet vatten. Je bent onrustig. Je monitor piept. Je voedingspomp staat aan, langzaam druppelt de sondevoeding via het slangetje aan je peg sonde je buikje in. Je ligt in je eigen bedje, in je eigen kamertje, vlakbij jouw papa en mama. Zij zorgden de hele dag én de vorige nacht voor je. Vermoeidheid heeft ze in hun greep. Als de nacht stil is en lang duurt. Je bent verdrietig. Door het huilen hoopt nog meer sputum zich op in je tracheacanule. Ik zet het alarm op stil, controleer je vitale functies, zuig het sputum weg uit je tracheacanule. Ik pak je op, houd je rustig vast, knuffel je terwijl ik zachtjes tegen je praat. Zachtjes vertel ik je over leuke dingen tijdens dit stille uur. De rust komt langzaam over je heen, bijna val je in slaap. Ik leg je in je bedje, stop je lekker in. Even kijk je nog naar me voor je in slaap valt. Zachtjes werk ik om je heen, sluit je voeding af, geef je medicatie, spoel je sonde door. Zuig je tracheacanule meerdere keren uit. Controleer steeds je vitale functies. Lieve kleine man, ik zal ook de rest van deze nacht goed voor je zorgen, slaap jij maar lekker, droom zacht. Hopelijk kunnen jullie morgen samen, een beetje meer uitgerust en met wat nieuwe energie, de dag weer beter aan.
Comentários